Τεύχος 6 - Φθινόπωρο 2017

Κατεβάστε το!

ΑΝΤΛΙΑ

           Αυτή τον κρατούσε, βάζοντας δύναμη στις δυο παλάμες, τόση που είχαν κομπιάσει τα νύχια από την πίεση. Ήταν τόσο μικρές, που και με τις δύο έπιανε την μία πλευρά, τον μύριζε, κι έλεγε πως θυμίζει αγγούρι. Πεταγόταν η γιαγιά πισώπλατα και της άρπαζε τον ονειροκρίτη από τα χέρια: «Αυτά είναι του διαόλου, εσύ ακόμα δεν ξέρεις να φυλαχτείς από την οδύνη και τους καημούς του. Θέλει γερασμένα χέρια να τον βαστάν και μάτια πίσω από τζάμια να τον διαβάζουν. Εσύ ακόμα κοιμάσαι μαζί μου και σφίγγεις τη ρόμπα, μη βιάζεσαι μικρή μου, όλα θα τα μάθεις στην ώρα τους κι όλα από μόνα τους θα έρθουν να σε βρούνε».

           Δύστυχος αυτός που δεν θυμάται τι αντάμωσε στον κόσμο του τη νύχτα, ποιοι οιωνοί τού στάλθηκαν να βγάλει όρθιος την μέρα. Το βιβλίο όλα τα περιέγραφε, προβλέψεις με τη λεπτομέρεια. Έτσι με έπειθε η γιαγιά μου κάθε βράδυ να κοιμάμαι σωστά. Και άμα ξενύχταγα μου έκλεινε τα παντζούρια, να ονειρευτώ, μην τυχόν και ξέφυγε κανένα μήνυμα και πάω και περδικλωθώ.

          Εκατοντάδες όνειρα. Ιδρωμένα και κατουρημένα όνειρα. Κοκκινισμένα όνειρα, με πάθος σκλαβωμένο σε νευρώσεις και πυρακτωμένα αγγίγματα που τυφλώνουν τα μάτια για να κοροϊδεύουν τις ντροπές οι φαντασιώσεις. Σε μία μάντρα απείθαρχη που κάνει επανάσταση το κορμί μέσα στη μοναξιά του.

          Ό,τι μισείς συμβαίνει και ό,τι φοβάσαι αποθεώνεται. Παντοδύναμος εκσφενδονίζεσαι από καταπέλτες, αλλάζεις θέσεις στους πλανήτες και στον παγκόσμιο χάρτη. Συναντάς τα πρόσωπα που δεν χαιρέτησες ποτέ κι ένας μοναχικός το ξέρει μόνο, με πόσους κουτίζει στα σκοτεινά πάνω στο ίδιο τραπέζι. Αν με ρωτήσεις θα σου πω, πως δυο ζωές γερνάω, μία με τα πόδια κάθετα στη γη και μια παράλληλα με τα φεγγάρια. Τη μέρα κουβεντιάζεται η νύχτα, και κάτω από το σκέπασμα ανακαλύπτεις τι είναι αλήθεια. Εικοσιτέσσερις ώρες ζωντανός, κουράστηκα να μετράω, πότε να μου μιλάω εγώ και πότε το παράλογο, μα πώς αλλιώς ξαναζείς το παρελθόν και πώς να βρεις το μέλλον. Όποιος το μέλλον στο φως εμπιστεύτηκε, πήγε στο μέλλον κι είδε τον χρόνο. Μακριά απ’ τα όνειρα, πώς μαθαίνεις να κολυμπάς στη λάβα και ποια είναι η θέα απ’ το μάτι του κύκλωπα. Μες στα μικρά, αυτά, χρονικά σπαράγματα, σκοτώνεις τους ζωντανούς σου και κανείς ποτέ δεν θα ξέρει πού θάβεις τους νεκρούς σου ή αν κεφάλια από τέρατα κρατάς στο βάθος της ντουλάπας.

          Στην πανσέληνο, άφηνε το ένα μάτι κλειστό και το άλλο το ‘ριχνε χαμηλά στο κούφωμα της πόρτας να βαστάει τσίλιες, μπας κι έρθουν τα φαντάσματα. Και όταν η Ωραία κοιμωμένη ξυπνούσε κατά λάθος, για αντάλλαγμα μην την γαργαλάν, τους πουλούσε τα όνειρά της, δύο με τέσσερις τα μεσάνυχτα, να ικανοποιούν κι αυτά τη μανία τους να κουτσοζούν για πάντα.

          Η τηλεπάθεια είναι μια λέξη που χαϊδεύεται στο υποσυνείδητο των κατοίκων της χώρας Αντλίας.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΕΖΑ

• «Το ημερολόγιο του Μπάλκαν Εξπρές», Ξένια Καλαϊτζίδου
• «Η ανύπαρκτη ζωή του Ευγένιου Μένσκιν», Αντιγόνη Ηλιάδη
• «Η κυρά της άγονης χώρας», Γιάννης Μαδεμλής
• «Σπονδή στην Αφροδίτη», Στέλιος Ανδρεάδης
• «Η πλύστρα», Ευγενία Παπαϊωάννου

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ 

• «Το κοράκι» του Στίβεν Κινγκ, Γιάννης Μαδεμλής

ΔΟΚΙΜΙΟ

• «Η λαϊκή λογοτεχνία στην Ελλάδα κατά τον 19ο και 20ο αιώνα», Νίκος Φιλιππαίος

ΠΟΙΗΣΗ 

•     Γιάννης Παρασκευόπουλος
•     Φώτης Γιαννικόπουλος
•     Άννα Καντή
•     Γεωργία Τρούλη
•     Κώστας Ζαχαρόπουλος
•     Ηρώ Κ.
•     Δημήτρης Ζαχαριάδης
•     Ελένη Χασιώτη
•     Όμικρον Μι
•     Ματίνα Τσιμοπούλου
•     Αγία Χ
•     Ιωάννα Γιαννικοπούλου
•     Μίμης Μπαγιάτης

Εκδήλωση, την Τετάρτη 24 Μαίου 2017: "Γιατί δεν πάνε κατσαρίδες στο Υπόγειο"

Τεύχος 5 - Δεκέμβριος 2016

Κατεβάστε το!

ΑΝΤΛΙΑ

           Το κείμενο είναι δημιούργημα του συγγραφέα. Το κείμενο είναι δημιούργημα του αναγνώστη. Ο συγγραφέας δημιουργεί τον αναγνώστη. Ο αναγνώστης δημιουργεί τον συγγραφέα. Το κείμενο δημιουργεί τον αναγνώστη. Το κείμενο δημιουργεί τον συγγραφέα. (Θέλω να είμαι στην αγκαλιά σου όταν γράφεις. Θέλω να είσαι στην αγκαλιά μου όταν γράφω.)

           Νόημα υπάρχει. Νόημα δεν υπάρχει. Νόημα και υπάρχει και δεν υπάρχει. (Έρχομαι σαν σκυλί να κοιμηθώ στα πόδια σου.)

          Μάθαμε να περπατάμε στο κενό κι η ιστορία ξεχάστηκε. Τώρα ο δρόμος είναι ανοιχτός προς όλες τις κατευθύνσεις κι εμείς στεκόμαστε αμήχανοι στο ίδιο σημείο. Αντικαταστήσαμε την πραγματικότητα με την εικόνα της και ζούμε εκεί μέσα. (Μπορώ να μπω μέσα σου από παντού, μα δεν μπορώ ν' αγγίξω το σώμα σου.)

         Η φωνή μας δεν ακούγεται πια, παρά μόνο ως θραύσματα πολυαναφορικών ή αψυχολόγητα αυτοαναφορικών εκρήξεων. (Θέλω να σ' αγαπάω συνέχεια.)

          Καθώς, λοιπόν, απουσιάζουμε, μια αόρατη δύναμη μοιάζει να κυβερνά τον κόσμο. Η ιστορία, εν τέλει, παραμένει δεμένη στον ίδιο τροχό, ενώ ο ζυγός της απόλυτης αλήθειας έγινε ο ζυγός της εξαφάνισης κάθε αλήθειας.

          Ο συγγραφέας, ο αναγνώστης και το κείμενο μετεωρίζονται άνευ βαρύτητας. Μετατρέπονται σε μια εύπλαστη μάζα, που παίρνει διάφορα σχήματα. Το χαρτί θεωρείται τροχοπέδη και ξεπερνιέται. (Βρίσκεις τις λέξεις που χάνω κι εκείνες που δεν έχω ακόμα οραματιστεί.)

         Υ.Γ. Αυτό το περιοδικό δεν είναι ένα μεταμοντέρνο αντικείμενο. Κάποια απ' τα κείμενά του μπορεί και να το εγκαταλείψουν.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Φώτης Γιαννικόπουλος
          Kίνδυνος
          Κλειστό κύκλωμα
          Άτιτλο
Άννα Καντή
          Το παρελθόν ξανάρχεται
          Χρόνια ξερά
          Ο καφές
          Interregnum
Αντιγόνη Ηλιάδη
          Η κλειδαρότρυπα
Μορφέας Ελευθερίου
          Όταν ο Τρελο-Καπελάς από τη Wonderland συνάντησε τη Frida Kahlo από την Coyoacán
          στη Μικρή Πόλη για ένα espresso.
Παναγιώτης Παπαδόπουλος
          Η ανάσταση της Ουρανίας
          Ο Κυριάκος καταστρέφει την Ασημίνα
Στέλιος Ανδρεάδης
          Η αρχαία θεραπεία
Γεωργία Τρούλη
          Η περισσοδάκτυλη
Πατητή Τσιμεντοκονία
          Πεδία μέτρησης
Ελένη Χασιώτη
          Animal Kingdom
          Εις το όνομα του Πατρός
Ηρώ Κ.
          Τριάντα δύο σκύλοι
Ξένια Καλαϊτζίδου
          τα φαινόμενα απατούν
          σταθμός Θεσσαλονίκης ξημερώνει
          Χριστούγεννα
          Μ.
          Χαρτονία
          απω-θήκη
Όμικρον Μι
          Κλεμμένη Παρθενογένεση
          Μετά-φουτουριστικό
Δημήτρης Ζαχαριάδης
          4 σύννεφα
          Νεκροταφείο ελεφάντων
Αγία Χ.
          Blue Wound
          Παράλληλα πιώματα - Παράλληλα πτώματα
Χριστίνα Παλάντζα
          Πρωταντικρίζοντας το σκοτάδι
Δημήτρης Δουληγέρης
          Λόγω Έρωτα
Γιάννης Μιχαηλίδης
          Άνοιξη
          Χ. Π. Σοφίας
          Αγία Αναρχία
Γιάννης Παρασκευόπουλος
          Περάσματα
Γιάννης Μαδεμλής
          Τόμας Πύνσον: Το ουράνιο τόξο της βαρύτητας (βιβλιοκριτική)
Μαρία Ελισάβετ Κοτίνη
          Dark Hope (Children of the Sky)
          Rugged

Εκδήλωση, την Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016: «Transplants»

Τεύχος 4 - Ιούνιος 2016

Κατεβάστε το!

ΑΝΤΛΙΑ

           Η δύναμη του έρωτα να διαλύει την τέχνη. Ν' αφήνει κείμενα σε αποσύνθεση, αδιαφορία για τη μορφή και τον συγκροτημένο λόγο, διάσπαση της φόρμας. Η δύναμη της τέχνης να παράγει έρωτα. Να προκαλεί τους σπινθήρες εκείνους, που ξεσηκώνουν την ψυχή του ανθρώπου και την καθιστούν ικανή να ερωτευθεί και να δημιουργήσει.

           Αν ισχύουν αυτές οι δυο προτάσεις, άραγε η τέχνη φτιάχνεται για να αποδομηθεί; Να είναι αυτό το πεπρωμένο της, η γενετήσια επιταγή της;

          Η ολοκλήρωση ισοδυναμεί με την αυτο-εξουδετέρωση. Το διδάσκει η τέχνη, το διδάσκει το σεξ. Ο σαρκικός έρωτας ως κορύφωση του μεταφυσικού έρωτα, η επιβεβαίωση και η εν ζωή αναπαράστασή του.

          Η δύναμη της τέχνης να διαλύει τον έρωτα. Να μετατρέπει τα συναισθήματα σε στιγμές και τη διάρκεια σε αποχρώσεις. Να ξεριζώνει την καρδιά του έρωτα, ώστε να φτιάξει μελάνι. Η ειλικρίνεια της μίμησης και της φυγής. Η δύναμη του έρωτα να παράγει τέχνη. Να προκαλεί τις συνάψεις εκείνες, που δημιουργούν καινούριες πραγματικότητες, όπως ένα ποίημα, όπως κι ένα παιδί. Πραγματικότητες όπου η ύλη έχει άλλη υφή, καθώς η σάρκα του κόσμου επικοινωνείται με σύμβολα.

          Το σχήμα προκύπτει αβίαστα. Ο έρωτας κυοφορεί το θάνατο, που κυοφορεί την πλάση. Ο γλύπτης γεννήθηκε.

          «Ευτυχία είναι η επιθυμία για δημιουργία». Η τέχνη κι ο έρωτας τα όπλα μας απέναντι στο θάνατο. Πίσω απ' το συρματόπλεγμα δρασκελίζουμε τον ορίζοντα της αθανασίας.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΕΖΑ

• «Τανγκό στις ταράτσες / Η θεραπευτική αρρώστια», Γιάννης Μαδεμλής
• «Appassionata», Γελωτοποιός
• «Η εκπαίδευση του δεσμοφύλακα», Άννα Ραμάλ
• «Ομορφιά από μάρμαρο», Στέλιος Ανδρεάδης
• «Η θεία Μέλπω», Παναγιώτης Παπαδόπουλος

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ 

• «Νάντια» του Αντρέ Μπρετόν, Γιάννης Μαδεμλής

ΔΟΚΙΜΙΟ

• «Πράξη δίχως εικόνες: Το πάθος ως τέχνη», Γιάννης Παρασκευόπουλος
• «Ο ποιητής και θεωρητικός Γιάννης Ρίτσος», Βασίλης Γεωργακούδης
• «Αγνοί και σαρκολάτρες», Σταυρούλα Α. Γάτσου

ΠΟΙΗΣΗ 

• Ακυλίνα Μανουάλια
• Κυριάκος Συφιλτζόγλου
• Δημήτρης Ζαχαριάδης
• Άννα Καντή
• Φώτης Γιαννικόπουλος
• Αφροδίτη Παπουλίδου
• Αγία Χ
• Σταυρούλα Α. Γάτσου
• Ορφέας Μαραγκός
• "Πίκρα"
• Μαρία Κυκερίδου
• Teuta Sadiku
• Ξένια Καλαϊτζίδου (μεταφράσεις)

Εκδήλωση, την Παρασκευή 13 Μαίου 2016: «Mysterons!»

Τεύχος 3 - Δεκέμβριος 2015

Κατεβάστε το!

ΑΝΤΛΙΑ

           Τα μυστικά τούνελ που χάραξαν διαδρομές ανείπωτες μέσα από τα τρίσβαθα της Ιστορίας διασχίζουν ακόμα τα σπλάχνα της πόλης. Η βοή της φτάνει μέσα από ανεμοδαρμένα σοκάκια στα αφτιά αυτών που ξέρουν να θυμούνται. Οι ξεριζωμένοι από τις πλατείες φέρνουν για τη φωτιά στην άκρη του δρόμου τις βουνοκορφές της Καυκάσου και τους κήπους της Ιεριχούς, τους καρπούς της ερήμου και την ομίχλη του μουσώνα πάνω από το βαθύ πράσινο των φυτειών ρυζιού. Πάνω από τα ερείπια των αυτοκρατοριών τα ανθρώπινα ρεύματα σηκώνουν κύματα αδάμαστα. Αμολιούνται πάνω στα σιδερένια κάστρα των μετρημένων που νιώθουν ασφαλείς γιατί έφτιαξαν ομόκεντρες πόλεις μέσα στην πόλη, έτσι κρύβουν τους φόβους τους σε κούφιες ξύλινες κούκλες και τίποτα νομίζουν πως δεν τους ξεφεύγει. Ο μαγικός κόσμος της οθόνης φροντίζει για την ηρεμία στο κάστρο.

           Η κατασκευή των λευκών πολιτισμών δρασκελίζει με νέες ουλές τον πλανήτη, ένα απέραντο εργοτάξιο υπογράφει καταδίκες στις απόκρημνες προσευχές των Ιμαλάιων, στις πυραμίδες του Κετσαλκόατλ, στις χίλιες και μία νύχτες. Τα θανατηφόρα έργα τους ωθούν εμάς τους μικρούς πυρηνικούς πολίτες του Σύμπαντος να ακολουθούμε τα ίχνη των κυνηγημένων που κατακλύζουν τα τσιμέντα τους, όπως οι στρατιές του πρώιμου Μεσαίωνα. Με βέλη τα λόγια μας μέχρι τη δικαίωση, να τη συνοδεύουμε όσο αντέχουμε στο μακρινό ταξίδι για τα κατάστιχα του χρόνου.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΟΙΗΣΗ 

• Σταυρούλα Α. Γάτσου
• Δημήτρης Ζαχαριάδης
• Αγία Χ
• Ακυλίνα Μανουάλια
• Φώτης Γιαννικόπουλος
• Όμικρον Μι
• Βάσω Μαλγαρινού
• Παναγιώτης Παπαδόπουλος
• Ηλέκτρα Μάιπα

ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ

• «Realidad», Ελένη Χασιώτη
• «Ο Χορευτής / Ο Φαροφύλακας», Γιάννης Μαδεμλής
• «ΠΡΟΖΑ-Κ», Ξένια Καλαϊτζίδου
• «Babushka», Άννα Καντή
• «Κένωση Πόλεως», Γιάννης Παρασκευόπουλος
• «Τεσσεράμιση τετραγωνικά μέτρα», Serotonin Addicted

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

• «Ματωμένος μεσημβρινός» του Κόρμακ Μακάρθι, Γιάννης Μαδεμλής

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

• «Ανατολή και Δύση» του Ελιζέ Ρεκλύ, Μαρία Π. / Άντα Φ. 
• «Πόε και Λάβκραφτ» του Ρόμπερτ Μπλοχ, Άννα Κ. / Γιάννης Μ.